ដូច្នេះវាមិនកើតឡើងម្តងទៀតទេ
ដោយសារមានជំងឺឃ្លង់កាលនៅជាកុមារ លោកស្រី Valdenora Rodriguez មកពីប្រទេសប្រេស៊ីល បានចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់លោកស្រីក្នុងសន្និសីទស្តីពីជំងឺឃ្លង់ និងសិទ្ធិមនុស្សដែលបានរៀបចំឡើងដោយមូលនិធិជប៉ុន (Nippon Foundation) នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១៥ នៅទីក្រុងហ្សឺណែវ។
“នាងខ្ញុំធំឡើងនៅព្រៃអាម៉ាហ្សូននៅក្បែរទន្លេ។ នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ៨ ឆ្នាំស្នាមអុចពណ៌សបានលេចចេញនៅលើខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ដែលចាប់ផ្តើមហើម។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅជួបគ្រូពេទ្យ ប៉ុន្តែគ្រូពេទ្យមិនបានរកឃើញអ្វីទេ។ ដូច្នេះពួកគេបានយកខ្ញុំទៅរកគ្រូព្យាបាលដែលប្រើប្រាស់ការជឿលើវិញ្ញាណខ្មោចព្រាយ ហើយបានឲ្យទឹកថ្នាំមកខ្ញុំ ប៉ុន្តែមិនមានប្រយោជន៍អី្វទេ។
ជាច្រើនខែកន្លងទៅដៃខ្ញុំបានខូច។ យើងបានទៅមន្ទីរពេទ្យដោយធ្វើដំណើរតាមទូកមានរយៈពេល ៤ ម៉ោងពីភូមិរបស់យើង ហើយកន្លែងនោះទើបខ្ញុំដឹងថា៖ វាជាជំងឺឃ្លង់ ។ ដោយមិនទុកពេលឲ្យម្ដាយខ្ញុំបានថើបលាខ្ញុំទេ ពួកគេបានយកខ្ញុំចេញទៅឆ្ងាយពីឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ហើយបានបញ្ជូនខ្ញុំទៅភូមិមនុស្សឃ្លង់ដោយត្រូវជិះទូកទៅពីមន្ទីរពេទ្យប្រើរយៈពេលដល់ទៅ ៤ ថ្ងៃ។
ដោយសារតែអ្នកដំណើរផ្សេងទៀត មិនចង់ឲ្យខ្ញុំជិះជាមួយពួកគេបានចងទូកតូចមួយនៅខាងក្រោយនាវា ដែលមានខ្សែពួរប្រវែង ១៥ម៉ែត្រ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេល៤ថ្ងៃ ៤យប់តែម្នាក់ឯងនៅលើទូកនោះ។ ខ្ញុំមិនទាន់មាន អាយុ៩ឆ្នាំផង ខ្ញុំមិនយល់ទេ(ថាតើមានអ្វីកំពុងកើតឡើង) ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងអស់សង្ឃឹមជាខ្លាំង។
នៅពេលយើងទៅដល់ភូមិនោះ ពួកគេបានដោះទូកតូចនោះចេញ ហើយពួកគេក៏បានចេញទៅ។ មនុស្សមានជំងឺរាប់រយនាក់បានរស់នៅទីនោះ។ ប្តីប្រពន្ធពីរនាក់បាននាំខ្ញុំចូលទៅក្នុង។ ឪពុកម្តាយថ្មីរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញសញ្ញាសម្គាល់នៅដំណាក់កាលដំបូងបំផុត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លួនឯងហាក់ដូចជិតស្លាប់អ៊ីចឹង។ យើងស្ទើរតែគ្មានអ្វី ទាល់តែសោះ ប៉ុន្តែមានសាមគ្គីភាពរវាងសមាជិកសហគមន៍តូចរបស់យើង។ ខ្ញុំថែមទាំងអាចទទួលបានវគ្គបណ្តុះបណ្តាលពេទ្យឆ្មបមួយចំនួនផងដែរ។
នៅពេលការព្យាបាលត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ យើងបានរកឃើញនូវសេរីភាពរបស់ យើងឡើងវិញ ពីព្រោះយើងលែងចម្លងជំងឺហើយ។ បន្ទាប់មករដ្ឋាភិបាលបានព្យាយាមបំផ្លាញភូមិរបស់យើងដើម្បីលុបបំបាត់ដានអតីតកាលដ៏”គួរឲ្យអាម៉ាស់”នេះចោលទាំងអស់។
យើងបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងដើម្បីរក្សាភូមិរបស់យើង កន្លែងបញ្ចុះសពរបស់យើង អគារដែលយើងបានសាងសង់ដោយដៃរបស់យើងផ្ទាល់ជាមួយនឹងញើសឈាមរបស់យើងផ្ទាល់។ ទាំងនោះជាកន្លែងនៃការចងចាំដែលផ្ទុកនូវ ប្រវត្តិសាស្ត្រដែលមនុស្សជំនាន់ក្រោយត្រូវរៀនសូត្រ ដូច្នេះវាមិនកើតឡើងម្តងទៀតទេ។
កន្លងផុតពេលជាយូរ ខ្ញុំបានឮថាម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលជាគ្រូបង្រៀនបានបាត់បង់ការងារនៅពេលដែលមានគេបានដឹងថាកូនស្រីរបស់គាត់មានជំងឺឃ្លង់។
ឥលូវនេះខ្ញុំគឺជាសកម្មជនម្នាក់ជាមួយនឹងចលនាម៉ូហាន (MORHAN) (ចលនាជាតិសម្រាប់ការបង្រួបបង្រួមប្រជាជនដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជំងឺឃ្លង់)។ គោលដៅរបស់យើងគឺដើម្បីរក្សាការចងចាំនៅភូមិអ្នកជំងឺឃ្លង់ ប៉ុន្តែក៏ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការមាក់ងាយចំពោះប្រជាជនដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជំងឺឃ្លង់ និងគ្រួសាររបស់ពួកគេដែលនៅតែរឹងមាំផងដែរ។ ពាក្យថា”មនុស្សឃ្លង់”មិនអាចទទួលយកបានទៀតទេ ទើបយើងអាចនឹងទទួលបាននូវសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងអត្តសញ្ញាណរបស់យើងដែលត្រូវបានគេយកចេញពីយើងត្រឡប់មកវិញ។”
ក្នុងរយៈពេល ២០ ឆ្នាំជំងឺឃ្លង់បានធ្លាក់ចុះ ៩០% នៅក្នុងពិភពលោក ប៉ុន្តែប្រទេសប្រេស៊ីលជាមួយនឹងប្រទេសឥណ្ឌា នៅតែជាប្រទេសដែលរងផលប៉ះពាល់បំផុត។ (ករណីថ្មីៗចំនួន ៣១.០០០ ត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងប្រទេសប្រេស៊ីលក្នុងឆ្នាំ២០១៤) ។ មូលនិធិ CIOMAL មានសកម្មភាពនៅក្នុងទីក្រុង Piauì នៅកណ្តាលប្រទេសនេះ។